« Eski | Yeni »

Adatepe Köyü – Ayvacık / Çanakkale

17 June 2014 • Burçay Erçetin • 2 yorum

Uzundur gezi yazısı yazmadım, bugün keyfim iyice, içimden geliverdi.

Çocukluğumdan beri yaz tatillerinde yazlığımıza geliriz, Edremit Akçay’da. Ayrı bir yeri vardır, hatıralarla doludur, denizi bu kadar sevmeme sebeptir. Kahvaltıdan sonra bir sürü eşya (havlular, paletler, deniz yatakları, toplar vs.) yüklenilip gidilen deniz kıyısı, akşama kadar suyun içinde çırpınma, oynama, acıktıkça her türlü bisküvi, kraker, galeta, akşama kadar güneşin altında durup, her türlü yanma. Sonradan ben iş güç sahibi olup, evlenip de artık yaz tatilleri için yazlığa arada bir gider olduktan sonra, o ev satıldı, Güre tarafında başka bir ev alındı, daha güzel bir yerde, daha yeni bir ev, ama benim için çocukluğumdaki duygusunu taşımadı. Mayıs ayının ilk haftasında niyetlendim, çocukluğumun, ilk gençliğimin yaz tatillerinin geçtiği yerleri bir de bahar ayında görüp, farklı gözlerle fotoğraflamak istedim. Bizimkiler, beni kırmadılar, 1 haftalığına geldik Güre’ye, her Allah’ın günü günübirlik geziler yaptık, fotoğraf çektim, biriktirdim çokça. Biraz vefa borcumu ödeyeyim buralara, biraz da göreyim gerçekten yazın gördüğüm bu kalabalık mekanlar, gerçek zamanlarda nasıl diye.

Baharın güzelliğini, sıcak yaz aylarına sıkıştırılan tatillerin anlamsızlığını daha bir derinden hissettim. Öyle iyi geldi ki, dedim bir gün kitap yazmak için deniz kenarında bir ev kiralayayım, bir süre burada yaşayayım, yaz olunca dönerim Ankara’ya. Buraya yazayım, dileyeyim, olsun.

Bu Kazdağları – Körfez serisine Adatepe Köyü ile başlayayım dedim, benim için en az anlamı olan yerle aslında. Ben çocukken bilmiyordum hiç burayı, meşhur ve turistik olmasının tarihi yakın sanırım. Aslında tam da bir “Entelköy Efeköy’e Karşı” durumu var burada, merak edenlere şurada bir miktar ansiklopedik bilgi var, şurada da daha gerçekçi, samimi bilgiler var. Güzel insanlar gelmiş, yerleşmişler, güzel işler yapmışlar bu bir zamanlar neredeyse terkedilmiş, mübadele ile el değiştirmiş Rum köyünde, mutluluk verici, kendinizi iyi hissetmenizi sağlıyor.

Bu köye daha önceki gelişlerim hep sıcak yaz günlerine rastlar, ve bu taş evlerle örülü, gayet yokuşlu, çok da yeşil olmayan köy, hep bunaltıcı sıcakları hatırlatır bana. Gezersiniz gezersiniz kendinizi zor atarsınız köy meydanındaki kocaman çınarlı serin çay bahçesine. İşte bunu yaşamamak için baharda (ilk ya da son) gidin bu köye, öyle ki, ilk defa zevk aldım burayı gezmekten dersem yalan olmaz. O kurak zannettiğim köy sanki minik bir Artvin, öyle yeşil. O taş duvarların arasından çıkan otlar, minnoş ağaçcıklar, beni yalancı çıkardı.

Türkiye’nin bu Kuzey Ege’sindeki kediler kamuflaj yeteneğine sahip bana sorarsanız, farklı farklı noktalarda buna benzer o kadar çok fotoğraf çektim ki.

Konuma döneyim, gezi yazısı maksatlı konuma :) Buralar gelip de Adatepe köyünü bulamamak zor, anayolda tabelaları başlıyor, Zeus Altarı tabelasını görürseniz de, merak etmeyin, doğru yoldasınız, çok yakınlar birbirlerine.

Köyün meydanında kocaman bir çınar var, onun gölgesinde de şirin tahta masalı bir çay bahçesi. Arabayı buraya yakın bir yere park edebiliyorsunuz. Daha sonrasında ayakla gezmeniz lazım ki, nerede olduğunuzu hissedin. Köy kayalık bir tepenin yamacına kurulmuş, bu da yokuş çıkacağınız anlamına geliyor, yürümesi çok keyifli, taş evler bakımlı, aralarda sanat atölyeleri var, sokaklar tertemiz. Ama bana fazlasıyla restore hissi verdi. Bu “yeni” hissiyle aram pek barışık değil ki, aldığım tişörtleri bile 1-2 hafta etiketiyle bekletirim, hemen giyemem.

Turistik de olsa yine de köy tabi, ben fotoğrafları çekerken mübadele ile zorla boşaltılmış o köyü aradım hep.

Köyde hünnap ağaçları var, biz gezerken çiçek açmışlardı. Hatta adını Hünnap dan alan meşhur da bir otel var Hünnap Han diye.

Tırmanıp da köyün en yüksek noktasına geldiğinizde, bir düzlükle karşılaşıyorunuz, çok güzel, bence en güzel yeri. Evler eski, etrafta horozlar, tavuklar dolanıyor. Hatta o gün kandildi, teyzelerin yapıp dağıttığı pişilerden (ah bayılırım bu kızarmış hamura) yedik, belki de bundan dolayı sevdim, bilmiyorum :)

Söyleyecek, tanıtacak çok şey var tabi, Zeytinyağı Müzesi, Taş Mektep, resim atölyeleri, Hünnap Han Kafe, mantıcı, dolmacı, uzar, gider. Gidip gezin. Gezinin son durağı yine yorgun bünyeler için Çınaraltı Çay Bahçesi :)