Fotoğrafçı gözü ile hastaneler
Bu yazıyı yazasım var uzun zamandır, niyet ettim ettim bıraktım, ama sonra düşündüm samimi ve gerçek bir yazı çok insanın işine yarayabilir, dursun bir kenarda. Yaklaşık 8 aydır bir karar aldım, hastane çekimi yapmıyorum artık, hani doğumun olduğu gün ve/veya ertesi gün yapılan “Doğum Çekimi” tabir edilen fotoğraf çekimi.
Öncelikle kendi nedenlerimi yazayım, çok soruluyor neden bıraktınız diye, hem aileler soruyor hem de diğer meslektaşlarım. İlk nedenim doğumun doğası gereği tarihi ve saatinin planlanamıyor olması, sezaryen de olsa bebeklerin sağı solu belli olmuyor, verilen tarihten önce doğmaya karar verebiliyorlar :) Bu durum da varolan çekim programlarıyla çakışmalara sebep oluyor, yeniden ailelerle planlama çabaları, zorlukları. İkinci konu da bazı hastanelerin hiç de etik olmayan tavırlarına (hem fotoğrafçılara karşı hem de hastalara karşı) maruz kalıp, şahitlik edip de, hiç birşey yapamamak. Yapamıyorsunuz işte, malesef, niyetleniyorsunuz tehdit ediyorlar, korkutmaya çalışıyorlar, başhekiminden (aslında patron) telefon geliyor size gözdağı veriliyor. Anlaşmalı fotoğrafçılarını öne çıkarabilmek için sizden bir haraç istiyorlar, karşılığında makbuz vs. hiçbir belge vermiyorlar. İstediğinizde yok diyorlar, itiraz ettiğinizde kötü bir üslupla aşağılayıp, sizi de yasal olmamakla vergi ödememekle suçluyorlar sormadan bilmeden. Konuşmalar bir tehdit, gözdağı içeriyor hep. Mesela şöyle dedi bana o malum hastanenin bu işlere bakan, bilmem kaçıncı katında ofisi olan süslü püslü ağzı laf yapan sorumlu hanımı, fotoğraf bilginizi nereden aldınız, sertifikalarınızı gösterebilir misiniz ? Düşündüm tabi fotoğraf bilgim nereden geliyor diye. hiçbir sertifikam yok, belgem yok, mezuniyetim yok. Ama 20 yıldır izleyebildiğim tüm avrupa filmlerini, klasikleri defalarca sahne sahne izlemiş, üzerinde düşünmüşüm, fotoğraf sanatçılarını takip edip işlerini izlemişim, üniversitede fotoğraf klübüne devam edip ders çıkışları oralarda takılmışım, film analizi dersleri üniversite boyunca en sevdiğim dersler olmuş, yetmemiş mühendislik hayatım boyunca sürekli fotoğraf çekmek için uğraşmışım, kendime bloglar açıp oralarda devam etmişim çektiklerimi göstermeye saklamaya. Üzerine bu işi yapabilir miyim acabayı senelerce düşünmüş taşınmış başlamışım bu işe, 400 küsür aile ile çalışmışım, 4 sene geçmiş bil fiil bu işle hayatımı kazanalı, şimdi biri çıkıp soruyor sertifikanız var mı diye. yok. yok işte.
İşte öyle bir şok anı buna maruz kaldığınız an. Ama bırakıp gidemiyorsunuz (bunu yaşadığım gün tam o an çekip çıkmak bir daha da o kapıdan girmemek istemiştim) çünkü sizi bekleyen bir anne baba var çekim için kafasında tüm planlarını yapmış ve hevesle bekleyen. Mecbur tamam deyip tüm şartları kabullenip rezilliklere boyun eğip tamamladım çekimi. Sonra o hastanenin kapısından girmedim bir daha, anlaştığım tüm ailelere de ön şart olarak o hastanede çekim yapmadığımı söyledim, ona göre işlerimi aldım. Bu bahsettiğim detayda olaylar tek hastanede oldu, hiç genellemeyeyim çünkü Ankaradaki başka hiçbir hastanede bu şekilde bir muameleye rastlamadım. Gerek dünya tatlısı yardımcı personelleri sağlık ekipleri, gerek yönetim ve bakış açıları ile çok takdir ettiğim ve gitmekten keyif aldığım hastaneler de oldu. Ama işte toplamda fotoğrafla ilgisiz bir ortamda kendinizi ifade etmeye çalışmanız da, saygı ve anlayış beklemeniz de naif bir beklenti eninde sonunda. Bu ülkede de malesef bu tür beklentilerin karşılanma oranı yüksek değil. Buna ek olarak doğum fotoğrafçılığının aşırı popülerleşmesi sebebiyle çok genç ve tecrübesiz fotoğrafçıların, sağlık personelinin işini zorlaştırdığına tanıklık etmek de üzücü. Sonuç olarak kurunun yanında yaş da yanıyor, toplam algı bozuluyor bu işlere karşı. Tüm bu sebepler birleşti işte, iyi de oldu, biraz daha yoğunlaştım diğer çekimlerime, bu da daha iyileşmeyi gelişmeyi getirecek umut ediyorum.
Bu yazı da burada dursun, olur da bu konuda fikir isteyen olur, belki bir cevap olur, ya da bir kararı kolaylaştırır.
Sevgiler♥
Yorum eklemek ister misiniz?