emekler unutulmasın 7 / 365
Bundan tam 2 yıl önce bir karar verip de işi gücü bırakıyorum, fotoğraf çekeceğim artık dediğimde, ya bu kız ne yapar, çevresi yok, müşteriyi nerden bulur, satış pazarlama tanıtım hiçbir bilgisi yok, mühendis adam, piyasayı bilmez, ticaretten anlamaz, sonra ne olacak, okuyan çocukları da var, finansal olarak da zor dönemdeler, ve daha nice soruyu hiç sormadan yanımda olan, emeğini, zamanını parasını esirgemeyen bir ailem var. Şimdi teşekkür etmem lazım onlara buradan da. Nereden teşekkur etsem yetmez, az, ama olsun burada da dursun.
O dönemde ne nereden alınır, nasıl yapılır gibi detayların hiçbirini bilmediğimiz için çekim malzemelerini tek tek kendimiz hazırlamıştık, tüm arge için saatlerce kafa patlatmıştık. En basitinden fon kullanımı ve yenidoğan aksesuarları için tüm Ankara’yı, Ulus’u, Ostim’i didik didik gezmiştik. İşin başında hiç tahmin edemediğim detaylar işin içine girince ortaya çıkmıştı zira, her parantez kendi içinde yeni parantezler açarak gitti, sonra tek tek kapatmak gerekti o parantezleri. Bu süreç aylarca sürdü, ben neredeyse 5-6 ayımı çekimlerle birlikte annemin evinde oluşturduğumuz minik bir atölyede geçirip, gecelere kadar minik ekibimle denemeler yapıp çalıştık.
Koca bir yaz tatili böyle geçtikten sonra, o atölyeyi, birikmiş kutular dolusu malzemeyi Bilge ile beraber kendi evime taşıdığım günü unutmama imkan yok. Arabamda nokta boşluk kalmayacak şekilde (bagaj kapısı da kapanmadan) yükleyip, boşaltmak için 2 kişi, ev-araba arası 4 sefer yapmıştık. Tüm o eşyalar kendi evime yerleşip, bir odamı stüdyo haline getirdiğimde hissettiklerimi kelimelerle anlatamam. O kadar proje yaptım, ekiplerin liderliğini yaptım, kod yazdım, bu kadar mutlu olmadım ben. Öyle bir sıfırdan başarma sevinci…Hala da bu süreç devam ediyor, ben adım attıkça yeni keşfedilecek konular olduğunu farkediyorum, yeni argeler, keşfedilecek öğrenilecek yeni konular olduğunun farkına varıyorum, bazen yorulduğumu hissediyorum ama dönüp arkama bakmak nereden nereye geldiğimi görmek iyi geliyor.
Bu süreçte bana hep destek olan (hiç duymadıkları tonlarca konuda benimle birlikte öğrenen, araştıran, ören, diken, kesen, yapıştıran, boyayan, icat eden, bu süreçte çocuklarımla ilgilenen), bu konudan başka hiçbir konuyu konuşamayan bana tahammül eden, beni sabırla dinleyen aileme teşekkürü bir borç bilirim, onlar olmasa ben şimdi olabildiğim kadar sabırlı bir insan olamazdım net, ki bu çok sabır gerektiren işi beceremezdim…
Öyle işte, bugün de böyle ♥
dipten gelen not: bu fotoğrafları iyi ki çekmişim o zaman, hatırlattı bana o süreci. Fotoğrafını çekmediğim çok konu var aslında işinin gücünün sıkıntısının arasında evimdeki tüm dolapları boyayan, her tür nazımı cazımı çeken eşim, Ulus’ta Kazım Karabekir’de benimle matbaa matbaa gezen, parkeciden, kutucuya, yer kaplamacıya kadar dolaşan babam, okuldaki hocalarından, tenis antrenörlerine kadar çevresindeki herkese annem sizin de fotoğraflarını çeksin diyen, kartlarımı dağıtan kızım, düşünsem çıkar da hatırlamıyorum şimdi, neler neler…Ürettiğimiz tüm o ürünler, sonuçta oluşan tüm o güzel görüntüler onlarca ailenin evlerindeki albümlerinde baş köşede şimdi, nasıl gurur duysak, övünsek az…Kötü haber ben daha bir sürü hayal daha kurdum, şimdi onlar var daha beraber başaracağımız, kaçamazsınız benden :)
Zamana not etmek güzel bir alışkanlık olmalı.Zaman geçtikçe okumak daha bi güzel olacak.Senin başarılı olacağına eminiz.Sen herzaman başarılarınla bunu kanıtladın.Bizim çorbada tuzumuz inşallah olmuştur.Gönlümüz seninle ve sevdiklerinle birliktedir.Güzel gözlemlerin için teşekkür ediyoruz.Eline beynine sağlık.Seni çok seviyoruz.
Her zaman arkandayız, gücümüz, sağlığımız, ömrümüz yettiğince! :)